شوکران

ورود اعضا:

<-PollName->

<-PollItems->

خبرنامه وب سایت:

من و تو درخت و بارون.....

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار.
ناز انگشتای بارون     تو باغم می کنه
میون جنگلا طاقم میکنه

تو بزرگی مث شب.
                     اگه مهتاب باشه یا نه
                       تو بزرگی
                             مث شب.

خود مهتابی تو اصلا. خود مهتابی تو
تازه وقتی بره مهتاب و
               هنوز
شب تنها باید
راه دوری روبره تادم دروازهء روز-
مث شب گود و بزرگی. مث شب.

تازه روزم که بیاد
تو تمیزی
        مث شبنم
                      مث صبح

تو مث مخمل ابری
         مث بوی علفی
مث اون ململ مه نازکی.-
                              اون ململ مه
که رو عطر علفا مثل بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون موندن و رفتن
                  میون مرگ و حیات

مث برفائی تو.
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث اون قلهء مغرور بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی میخندی....

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار-
ناز انگشتای بارون تو   باغم می کنه
میون جنگلا طاقم میکنه

برگرفته از دفتر   از هوا و آینه ها زنده یاد احمد شاملو تقدیم به دوست خوبم خ د ع

من با تاب من با تب خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام. من دراین خانه به گمنامی نمناک علف نزدیکم و صدای ظلمت را وقتی از برگی می ریزد. و صدای سرفهء روشنی از پشت درخت عطسهء آب از هر رخنهء سنگ چکچک چاچله از سقف بهار و صدای صاف باز و بسته شدن پنجرهء تنهایی. و صدای پاک پوست انداختن مبهم عشق متراکم شدن ذوق پریدن در بال و ترک خوردن خوداری روح تپش قلب شب آدینه شیههء پاک حقیقت از دور و صدای کفش ایمان را در کوچهء عشق و صدای باران را روی پلک تر ع ش ق من به آغاز زمین نزدیکم آشنا هستم با سرنوشت تر آب عادت سبز درخت روح من در جهت تازهء اشیا جاریست